Ik ben nog steeds aan het werk en heb nog vijf jaar te gaan tot mijn pensioen, hoewel ik over twee jaar de passieve fase van gedeeltelijk pensioen inga. Ik beschouw dit als zeer gelukkig, want dan heb ik meer tijd om voor mijn vrouw en andere dagelijkse taken te zorgen.

Ik sta heel vroeg op in de ochtend en de zorg begint meteen. Dit betekent dat ik de medicatie van mijn vrouw voor de dag klaarzet voordat ik naar mijn werk ga. Mijn vrouw kan gedurende de dag grotendeels zelfstandig functioneren als ik alles voor haar klaarmaak. Als er problemen zijn, bijvoorbeeld als ze haar pillen morst, belt ze me op mijn werk.

Dat werkt heel goed. Ik bel haar ook om haar te herinneren aan haar therapieafspraken. We hebben veel contact tijdens mijn werkdag. Gelukkig heb ik een begripvolle baas en een baan die dit toestaat. Na het werk, op weg naar huis, begin ik de rest van de dag te plannen. Wat moet er gedaan worden? Moet ik boodschappen doen?

Thuis moet ik de maaltijden voorbereiden omdat mijn vrouw niet meer met het fornuis overweg kan. Hoewel ze steeds meer problemen heeft met alle elektrische apparaten, is het voor mijn vrouw erg belangrijk om te blijven helpen in het huishouden. Ze gebruikt gewoon de bezem in plaats van de stofzuiger. Ik moet echter achteraf controleren of alles goed is gegaan.

Als er iets misgaat, kunnen we er soms samen om lachen. Ik probeer rustig te blijven. Aan de andere kant maken deze situaties me ook bang omdat ze me doen realiseren hoe snel haar dementie vordert. Ik probeer haar zo zelfstandig mogelijk te laten zijn, maar ik merk dat ze steeds meer tijd nodig heeft voor alledaagse taken.

Gelukkig heb ik de steun van een zeer goede vriend die meerdere keren per week ’s middags voor mijn vrouw zorgt, zodat ik dingen gedaan kan krijgen of gewoon tijd voor mezelf kan hebben. Ik geniet ervan om in onze volkstuin te werken.