Het vinden van de persoon voorbij de ziekte
Anoniem, leeftijd: 66
Voor wie zorg jij? Voor hoelang?
Mijn moeder. Die zorg startte ongeveer 7 jaar terug. Voordien waren er al tekenen, maar de zelfstandigheid was er nog volledig.
Vertel me iets over jezelf: hoe je dagen verlopen, hoe zorgwerk samenvalt met je andere levensactiviteiten zoals werk, gezin en je passies?
Die zorg opnemen is geleidelijk aan gekomen. Ik heb niet echt het gevoel een mantelzorger te zijn voor mijn mama, al ben ik dat in definitie wel. In vergelijking met de zorg die we hier thuis opnemen voor onze zoon, is dat veel minder intensief. Ik heb hier goed de grenzen in afgebakend. Ik regelde vooral de praktische zaken en nog steeds.
Momenteel ben ik in pensioen, waardoor sociale activiteiten wat meer gespreid kunnen worden. We hebben al ondervonden wat een uitdaging het kan zijn als je te midden het werk zit, er moeilijker grenzen getrokken kunnen worden en je ten volle in een gezinsleven zit.
Ik probeer tijd te maken om mezelf verder te ontplooien en ontwikkelen. Zo ben ik terug saxofoon gaan spelen
Wat zijn de belangrijkste moeilijkheden die u tegenkomt?
In het begin zorgde de onduidelijkheid van wat er aan de hand was met mama voor wat spanningen. Drempelmomenten waarbij moeilijke beslissingen genomen moeten worden. Zoals de beslissing om naar het woonzorgcentrum te gaan.
Soms is de samenwerking met andere familieleden niet vanzelfsprekend. Omwille van een andere ingesteldheid en visie op het leven. Bijvoorbeeld: Zo kan mijn zus me plots sms’en met een probleem dat zich stelt. Ikzelf ga al veel sneller verder kijken en oplossingsgericht gaan denken.
Ik probeer de momenten dat ik bij mama ben, haar af te leiden en probeer er plezante momenten van te maken in plaats van me te focussen op de problemen met desoriëntatie die zich stellen. Met humor kom je al een heel eind.
Hoe probeer je ermee om te gaan?
Ondanks tegenslagen die onoverkomelijk eigen zijn aan het leven, probeer ik een optimistische kijk te hanteren en dankbaar te zijn voor de mooie elementen in ons leven. Ik probeer daar een mind-set van te maken en probeer mensen hier ook in te inspireren door lezingen te geven.
Voelt u zich als mantelzorger gediscrimineerd of bevooroordeeld?
Ja, soms.
Zo ja, welk gevoel geven ze u?
Je voelt dat mensen je soms niet uitnodigen omwille van de situatie. Je leert je echte vrienden kennen. Nu we in pensioen zijn is dat wel beter omdat we onze tijd meer kunnen verdelen.
Soms ook onbegrip, omdat mensen niet ten volle beseffen wat het inhoudt: de veranderende rollen, de extra taken die bovenop de dagelijkse verplichtingen komen…
Is er iets dat u wilt dat mensen die geen zorgverlener zijn, weten?
Ik hoop dat ze vooral niet moeten weten wat het precies is om mantelzorger te zijn. Je kan het ook niet weten tenzij je erin staat en op dat moment moet je er leren mee omgaan en je laten ondersteunen, hulp zoeken en toelaten waar nodig. Mensen hebben soms het gevoel dat ze zorg moeten opnemen. Omwille van de relatie die ze hebben met die persoon of omwille van eigen ervaren druk van buitenaf. Je moet goed weten dat er niets mis is om je eigen grenzen aan te geven en hulp in te schakelen.