Ένα ταξίδι αγάπης και προκλήσεων στο πλευρό του θείου μου με άνοια: η μαρτυρία ενός νεαρού φροντιστή
Ηλέκτρα
Ηλικία: 29
Ποιο άτομο φροντίζετε; Για πόσο καιρό;
Φροντίζω τον θείο μου που πάσχει από άνοια και έχει κάποιες ψυχολογικές δυσκολίες. Κύρια βοηθός του είναι η μητέρα μου, δηλ. η αδελφή του, αλλά προσπαθώ να στηρίξω και τους δύο. Βοηθάω τη μητέρα μου για να μπορέσει να έχει μια πιο ισορροπημένη ζωή και φροντίζω τον θείο μου περνώντας χρόνο μαζί του και βοηθώντας τον στην καθημερινή ρουτίνα. Συμβάλλω στη φροντίδα του τα τελευταία τριάμισι χρόνια.
Μιλήστε μου λίγο για τον εαυτό σας: πώς κυλούν οι μέρες σας, πώς συμπίπτει η εργασία φροντίδας με τις άλλες δραστηριότητες της ζωής σας, όπως η εργασία, η οικογένεια και τα ενδιαφέροντά σας;
Στο παρελθόν ήμουν εθελόντρια, βοηθώντας σε μια μονάδα φροντίδας, οπότε γνωρίζω πώς είναι να ακολουθείς ένα πρόγραμμα. Το πρωί, βοηθάω τη μητέρα μου να του δώσει τα φάρμακά του και στη συνέχεια, τον βοηθάω στις καθημερινές του ασκήσεις που βελτιώνουν την κινητικότητά του. Αφού επιστρέψω από τη δουλειά μου, έχει ήδη πάρει τα βραδινά του φάρμακα και έχει ξεκουραστεί.
Έπειτα, προσπαθούμε να περάσουμε λίγο ποιοτικό χρόνο μαζί του και να παίξουμε κάποια παιχνίδια για να τον βοηθήσουμε με τη μνήμη του. Συνολικά, έχει επηρεάσει την προσωπική μου ζωή, καθώς τα βράδια είμαι συνήθως απασχολημένη με τη φροντίδα του. Η μητέρα μου δίνει αγώνα, αλλά λαμβάνει όση βοήθεια μπορεί. Είναι συνταξιούχος, οπότε είναι λίγο πιο εύκολο. Όμως, σίγουρα καταλαβαίνω το βάρος και το τίμημα που έχει αυτό στη ζωή μας και στην οικογένειά μας.
Ποιες είναι οι κύριες δυσκολίες που αντιμετωπίζετε;
Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα είναι όταν συνειδητοποίησα ότι όσες φορές κι αν πω κάτι, πιθανότατα δεν θα το θυμάται την επόμενη μέρα. Αυτή η επανάληψη προκαλεί απογοήτευση και μερικές φορές με κάνει να αισθάνομαι μεγαλύτερη ένταση ή εκνευρισμό, κάτι που θα πρέπει να διαχειριστώ, ενώ εξακολουθώ να φροντίζω αυτό το άτομο.
Πώς προσπαθείτε να τις αντιμετωπίσετε;
Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι το να επαναλαμβάνω τα ίδια λόγια είναι κάτι που θα πρέπει να συνεχίσω να κάνω. Κατά κάποιον τρόπο, συμβιβάζομαι με αυτό. Όσον αφορά την απογοήτευση, προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να διατηρώ μεγάλες ελπίδες και να θυμάμαι ότι δεν φταίει αυτός και ότι έτσι έχει η κατάσταση.
Αισθάνεστε διακρίσεις ή προκαταλήψεις ως φροντίστρια;
Υπάρχει αυτή η αντίληψη και οι άνθρωποι πάντα ρωτούν «πώς το κάνεις;» ή ανησυχούν ότι μπορεί να κινδυνεύουμε και ότι ίσως ο θείος μου γίνει επιθετικός. Θεωρώ ότι ίσως δεν είναι τόσο έντονη όσο παλιά, αλλά νιώθω ότι εξακολουθεί να υπάρχει στιγματισμός.
Αν ναι, πώς σας κάνουν να αισθάνεστε;
Προσπαθώ να αντιστρέφω τα πράγματα και απαντώ πάντα με θετική διάθεση. Συνήθως εξηγώ ότι δεν είναι όπως συνήθως νομίζουμε όταν συζητάμε για την άνοια, προκειμένου να ελαχιστοποιήσω το αρνητικό συναίσθημα, να εξαλείψω το στίγμα και να ενημερώσω όσο το δυνατόν περισσότερο.
Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να γνωρίζουν όσοι/-σες δεν είναι φροντιστές/-στριες;
Όπως ανέφερα, να τους ενημερώσουμε και να τους κάνουμε να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι όπως νομίζουν. Πιστεύω ότι η κοινωνία μας έχει δημιουργήσει αυτή την εικόνα στο μυαλό μας κάνοντάς την μεγαλύτερη από ό,τι είναι. Θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι με άνοια είναι σαν εμάς, απλώς χρειάζονται περισσότερη φροντίδα και προσοχή. Οι αντιδράσεις ή η συμπεριφορά τους είναι ακριβώς όπως οι δικές μας, ίσως λίγο πιο έντονες, αλλά και πάλι δεν παύουν να είναι ανθρώπινες αντιδράσεις.