Τώρα είμαι συνταξιούχος. Επί εννέα χρόνια φρόντιζα τον σύζυγό μου 24 ώρες το 24ωρο. Ήταν πολύ δύσκολα χρόνια, ήταν πάντα μαζί μου και δεν μπορούσα να απομακρυνθώ από αυτόν ή να βάλω ανθρώπους να με βοηθήσουν στο σπίτι, επειδή ήθελε να είναι μόνος μαζί μου. Μέχρι πέρυσι ήμουν «σκλαβωμένη». Δεν μπορούσα πια να φροντίζω τον εαυτό μου και να κάνω απλά πράγματα, όπως να βαφτώ ή να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, γιατί αφιέρωνα όλο τον χρόνο μου στο να τον φροντίζω.

Ζει σε μια φούσκα, αποκομμένος από τα πάντα και κάθε τόσο υπάρχει κάτι που τον καλεί να επιστρέψει στον έξω κόσμο. Είχα φτάσει σε οριακό σημείο, δεν ξέρω πώς θα κατέληγα αν συνέχιζα έτσι. Πέρυσι, με τη βοήθεια του/της γηρίατρου και του/της κοινωνικού/-κής λειτουργού, έβαλα τον άντρα μου στο κέντρο ημερήσιας φροντίδας. Από τότε, τόσο η ζωή μου όσο και η δική του έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Πηγαίνει στο κέντρο από Δευτέρα έως Σάββατο από τις 9 π.μ. έως τις 5 μ.μ. Έτσι, τώρα μπορώ να τον διαχειρίζομαι πολύ πιο εύκολα στο σπίτι.

Στην αρχή, απλώς ανέπνεα, αργότερα, άρχισα να φροντίζω ξανά τον εαυτό μου και ασχολήθηκα και πάλι με τα ενδιαφέροντά μου, όπως το διάβασμα και η κηπουρική. Πριν τον συνοδεύσουμε στο κέντρο ημέρας, κάνουμε μερικούς γύρους, και όταν επιστρέφει παίζουμε χαρτιά, τραγουδάμε μαζί και βλέπουμε τηλεόραση. Πρόσφατα παρακολούθησα έναν κύκλο μαθημάτων για να γίνω εκπαιδεύτρια στο «Γυμνάσιο Μνήμης» (“Gymnasium of Memory”).

Τώρα που είμαι στην ομάδα, θα ήθελα να ανταποδώσω την υποστήριξη που έχω λάβει, να βοηθήσω άλλους, να μεταδώσω όσα έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια και να δώσω προστιθέμενη αξία στην εμπειρία μου ως φροντίστρια.